lookhowtheyshineforyou.com

Na net geen vijf jaar te bloggen via Blogger, was het tijd voor iets nieuws! Louvette maakt plaats voor 'Look how they shine for you'. Een nieuwe plaats voor een nieuw begin. En zoals dat met nieuwe dingen gaat, ben ik veel te enthousiast en ging echt 2/3 van mijn tijd naar het ineensteken van die blog (en nog steeds). 

Zie ik je daar?

Ontsnappen

Ik wil rennen en lopen en de realiteit weeral ontwijken. Voor de zoveelste keer. Wil ik ontsnappen. Mijn verplichtingen achter me laten. Wil ik niets moeten. Wil ik geen tijdsdruk of stress. Wil ik leven op m'n eigen ritme. Wil ik nog niet weten wat er morgen komt, laat staan wat er volgend jaar komt. Wil ik m'n leven niet al zo - op voorhand - uitgestippeld hebben. Ik wil weg. Leven in m'n eigen fantasie. In m'n eigen fantasie. Waar ik woon, dichtbij een meer en de bossen. In het Noorden ergens. Met vrouwvriendelijke bewoners en vegetarische restaurants, hippe koffietentjes en veel fiets-en looppaadjes. Met prachtige natuurgebieden en véél plaats. Ruimte. Wil ik me niet zo opeengedrongen voelen. Ook niet in de tijd. Alsof ik altijd maar blijf hollen en nooit geraak waar ik wil zijn; dat dus niet. Nee. Eerder een slow-living. Een 'we zien wel', on verra, het komt wel en het komt ook wel goed. Zonder geldzorgen of sociale angsten. We zien wel. Het komt wel goed. Maak je maar geen zorgen; vooral dat. Leef maar. 

Nu alleen nog uitzoeken hoe ik die shift kan maken. 

Liefs, en het komt wel goed <3

Hoelang gaat ons leven nog op pauze staan?

We zijn inmiddels al bijna november, en ik heb zo wat een routine gevonden in het terug naar school gaan. Ik geef het niet graag toe, maar routines zijn echt een houvast voor mij, en verandering is niet altijd even makkelijk. Soms levert verandering geen problemen op, maar af en toe wel, dan kan ik mij ineens heel erg kwaad voelen; omdat ik me niet helemaal bij die verandering aansluit, of omdat die verandering andere dingen in gang zet. Veranderingen, die dat de regering elke week in een persconferentie aanhaalt. Veranderingen waarbij je van de ene op de andere dag minder naar school mag gaan, waarbij je ineens niet meer een koffietje mag gaan drinken om met vriendinnen bij te babbelen. Zo'n veranderingen. 

Ode aan de ratelslang die ik niet heb

Over mijn gedachten

Verwacht niet te veel. Nooit.

Een ode aan de ratelslang die ik niet heb. 

Aan jou. Aan jou dus. Een ode aan jou, voor jou, over jou. Niet zonder jou. Jou. Jij.

Jij. Van mij. Mijn ratelslang. Mijn “ik praat graag lang”. En veel. En luid. Soms stil. Soms niet. Wat maakt het uit.

Mijn ratelslang. Die ik niet heb, maar wel graag zie, dus wel graag heb. Ik heb je graag, maar heb je niet. ‘t Is hoe je ‘t ziet. Of leest. Of luistert.

Voor jou. Van jou. Ben ik van jou? Ik hou van jou. Van jij. Van wij. Ons.

Ons kussen. Ons lachen. Ons. Ons delen. Ons harten. Van ons. Ik hou van ons.

Van ratelende slangen en luisterende oren. Elk om beurt, want soms, dan ben ik ook een ratelslang. Dan praat ik lang. En ben jij dat oor en veel meer dan dat. Dan ben ik veilig in jouw armen. Mijn woorden in jouw oren. Leg ik mijn lot in jouw handen.

Nu het herfst is

wil ik veel!!!

Ik verbaas mezelf ieder jaar met mijn enthousiasme wanneer de herfst weer daar is. Ik hou van de zomer; echt heel veel; van zomerse avonden, lang buiten blijven, korte topjes en zoete drankjes; maar nog meer hou ik van de herfst. Van warme thee, rode neuzen, dekens, kaarsjes, gezelligheid. Deze romantische ziel is zot van al die dingen. Dit jaar nog meer dan vorige jaren.

En ik heb me al veel afgevraagd, waarom juist, waarom ik dit jaar nog meer hou van de herfst dan anders. Het antwoord is simpel. Dit weer, de regen, de koude, deze tijd van het jaar, doet mij enorm aan mijn tijd in Denemarken denken. Aan wandelen in de kou met muziek (die ik nu ook weer luister). Alsof ik de tijd terugbreng en niet in Vlaanderen zit te wandelen, maar door de Deense natuur, richting zee ga. 

Denemarken. 

Ik wil zoveel. Echt. Ik wil veel!!