Kleren een tweede leven geven
zaterdag, mei 18 fashion Geen opmerkingen:
woensdag, mei 15 school 2 opmerkingen:
Dit was een taak voor school. Een leuke taak. En leuke taken zijn zeldzaam, vandaar dat ik hem even deel.
Ik kan me niet goed herinneren hoelang het geleden is dat ik een boek voor school moest lezen en het ook echt fijn vond, maar kan me wel herinneren hoe onwetend ik dit boek begon te lezen. Noem me bij jouw naam had ik gekozen omdat de titel me aansprak, omdat ik niet wist wat ik kon verwachten en dus ook nog niet wist hoeveel ik er van zou gaan houden. Het bleek echter zo dat ik verlangde naar meer, naar nieuwe bladzijden, nieuwe wendingen. Ik wou het verhaal ontdekken. Het lezen van dit boek voelde aan als een beloning.
dinsdag, mei 7 afs, personal 4 opmerkingen:
Ik weet nog hoe blij ik was. Ik schreeuwde het toen, dat ik naar Finland mocht. Ik fantaseerde mezelf al bij de kerstboom Finse kerstliedjes te zingen, het noorderlicht te zien, een sauna te nemen en daarna in het ijskoude water te duiken. Ik droomde van de prachtige natuur en de stilte, van een nieuw hoofdstuk in mijn leven, een nieuw begin (iets waar ik echt zoveel nood aan had/heb).
En ik weet nog hoe ik toen dacht: dit geluk kan niet duren, het kan toch niet dat mijn droom gewoon uitkomt? Het leek zo makkelijk. Ik zou binnen minder dan een jaar iets doen waar ik al zo lang van droomde. Dat het ook werkelijkheid ging worden, klopte precies niet. Ik kon precies niet aanvaarden dat het me overkwam. Het kon niet eerlijk zijn, dat ik zomaar zoiets moois voorgeschoteld kreeg, dat kon niet zijn. En dat was het ook niet. Mijn buikgevoel zat juist.
Toen werd ik gebeld. Viel mijn droom ook echt in het water.
Het leek alsof ik heel erg diep in een put viel. Bij elke snik, elke traan kroop ik verder en dieper. Die dag was verschrikkelijk. Echt. Ik heb nooit eerder zo hard gehuild, zo lang. Mijn gedachten bleven op mijn zelfbeeld kloppen. Het was mijn eigen fout, dit alles. Ga weg. Verdwijn. Jij bent hier niet voor gemaakt. Ik zat met mezelf in de knoop en de knoop werd steeds strakker, steeds moeilijker te ontknopen. Die dag was verschrikkelijk.
Vooral omdat ik me net een tijdje beter voelde, en toen was het gewoon afschuwelijk. Ik was bang om het aan anderen te vertellen. Ik was zo enthousiast over Finland geweest, had het lang voor mezelf gehouden, en nu zou ik elke keer als iemand er over zou beginnen, moeten zeggen dat het niet doorging. Ik was bang dat ik elke keer opnieuw zou beginnen huilen. Echt, en daar had ik absoluut geen zin in. Niemand hoeft me zo te zien. Niemand zou me zo willen zien. Ik had gewoon geen zin in gedoe.
En dan is het al eind maart, heb je geen idee wat je binnen een half jaar wil gaan doen met je leven. Er kwam te veel op me af. Ik had zoveel informatie over studeren en universiteiten afgeblokt, ik had het niet nodig, ik ging tóch naar Finland. Ik maakte lijstjes en lijstjes, bezocht duizenden websites, gooide meteen alle mogelijkheden open. En dat waren er veel. Te veel. Ineens krijg je dan een hele golf van informatie over je heen. Te veel. Dan panikeer ik.
Momenteel eindigt dit op een fijne manier. Ik schreef dan toch een nieuwe motivatiebrief, maakte een CV in het Engels, zocht de juiste school. En vond hem. Althans, dat hoop ik toch. Het is een Folk College in Denemarken. Het ziet er leuk uit (en was trouwens een van mijn eerste keuzes naast Finland in november!!). Ik vertrek al in minder dan honderd dagen. Dan vertrek ik voor vier maanden op zoektocht naar mezelf. Mijn hoofdvakken zijn tekenen en fotografie. En ik heb er zin in. Voorzichtig dan toch. Ik heb er voorzichtig zin in. (wil niet te hard van stapel lopen deze keer, dat maakt de klap alleen maar groter) Ik heb er zin in, maar ook zin in morgen, in vandaag, in nu. Zin in elke minuut van de dag. Ik leef niet voor vrijdag. Voor een nieuw hoofdstuk, een nieuw avontuur. Ik leef niet voor de zomer. Ik leef nu. Ik heb zin in elke seconde van mijn leven.
Liefs,
zondag, mei 5 personal 3 opmerkingen:
Een paar jaar geleden kwam ik voor het eerst iets te weten over het enneagram. Om maar even te bewijzen dat godsdienst op school wél leerrijke dingen te bieden heeft. Het enneagram heeft mijn zelfkennis een boost gegeven. En hoewel ik vind dat mensen nooit in hokjes thuishoren, dat je mensen nooit kunt indelen op basis van een paar feiten, dat iedereen uniek is en dus altijd een beetje anders zal zijn dan het “perfecte” voorbeeld (wat overigens dus gewoon niet eens bestaat), kan het wél interessant zijn om eens zo’n enneagramtest te doen. Want daar zou het allemaal kunnen beginnen.