Elves
maandag, april 15 travel 2 opmerkingen:
Het is nu 22u47, 14 april 2019. Vandaag ben ik weer in België aangekomen. Na tien volle dagen met school op eindejaarsreis Italië verkend te hebben, is het nu weer tijd voor het alledaagse leventje te leiden, alledaagse dingen te doen en terug te blikken op een reis die alles behalve alledaags was.
zaterdag, maart 9 personal 4 opmerkingen:
nu is mijn leven. nu. nu. NU. en wie weet hoelang het nog mag duren. maar ik leef NU. en ik zou zo graag genieten, fijne dingen doen, zoals yoga en lekker eten, mijn eigen lichaam voeden door het juiste eten binnen te krijgen. fotograferen en bekend worden en toch ook niet echt bekend worden. op kot gaan en voor mezelf koken. leren voor mezelf zorgen. zorg dragen. voor mezelf en ook voor anderen. schrijven. over het kleinste, banaalste en over grote, zware onderwerpen. misschien ooit wel een boek. dat zou ik echt graag willen. schrijfster worden. gaan studeren om te leren schrijven. om iets wat ik al graag doe, te verbeteren. om dingen bij te leren - iets van nieuwsgierig en leergierig zijn. dingen bijleren en zo anderen dingen bijleren. de wereld een mooie plaats maken. een kosmopoliet worden?
ben ik de enige die dat raar vindt? dat mensen op een plaats geboren worden, er opgroeien, naar school gaan, werk vinden, trouwen, kinderen krijgen, en dat de kringloop enkel wordt voortgezet? er moet toch iets meer zijn dan dat? zijn we werkelijk pionnen van daarboven, die niet doen wat hen gezegd wordt, maar wel doen wat van hen verwacht wordt. voortplanten. hét doel van de mens? en gelukkig zijn, houden we dat dan even buiten beschouwing? we hebben de kans gekregen om dit leven mee te maken, in te vullen, zou het niet fijner zijn als je zelf jouw invulling kiest? zonder anderen te laten bepalen, zonder je te laten leiden door gedachten, angsten. gewoon de dingen doen waar je zin in hebt.
ik woon al 18 jaar op dezelfde plaats. dit huis is mijn thuis. ik ken de omgeving, weet de winkels zijn, welke bus/trein ik best neem, wat er in de buurt te doen is. ik voel me er veilig. meestal dan toch. ‘s nachts voel ik mij nooit veilig.
en ik vraag me af wat de toekomst zal brengen. zal ik in dit dorp blijven, een heel leven lang. studeren om te werken, werken om geld te verdienen, geld verdienen om te reizen, maar om daarna terug te werken en de kringloop te voltooien. ik vind het zo vreemd en toch zie ik het duizenden andere mensen doen. alsof ze de dagen naar hun pensioen aftellen. alsof ze oud willen worden?
18 is al beangstigend oud. nog beangstigender vind ik, is nadenken over mijn verleden. ik zal nooit terug jong zijn. een kind ben ik officieel niet meer - en zal ik ook nooit meer zijn. leren lezen, leren schrijven, al die eenmalige zaken, zijn voorbij. ze zijn aan mij voorbij gegaan. ik zou soms terug willen om ze vast te leggen. mijn geheugen staat me niet bij, het laat me in de steek. zo van die mooie, fijne momenten, alle herinneringen verloren.
maar wat wil ik dan juist?
geen idee.
of ik blijf een heel leven wonen waar ik ben opgegroeid. of ik zoek - en vind - een tweede thuis. ver van hier. en toch ook niet té ver. eentje waar ik, als ik het huis uitstap, verblind wordt door de rust die de natuur daar uitstraalt. eentje waar ik me thuis voel, veilig, gelukkig, waar ik mezelf kan zijn. met iemand waarbij ik mezelf kan zijn.
dus wie ik mag tegenkomen, ik hoop dat het lot mij gunstig is.
liefs,
ben ik de enige die dat raar vindt? dat mensen op een plaats geboren worden, er opgroeien, naar school gaan, werk vinden, trouwen, kinderen krijgen, en dat de kringloop enkel wordt voortgezet? er moet toch iets meer zijn dan dat? zijn we werkelijk pionnen van daarboven, die niet doen wat hen gezegd wordt, maar wel doen wat van hen verwacht wordt. voortplanten. hét doel van de mens? en gelukkig zijn, houden we dat dan even buiten beschouwing? we hebben de kans gekregen om dit leven mee te maken, in te vullen, zou het niet fijner zijn als je zelf jouw invulling kiest? zonder anderen te laten bepalen, zonder je te laten leiden door gedachten, angsten. gewoon de dingen doen waar je zin in hebt.
ik woon al 18 jaar op dezelfde plaats. dit huis is mijn thuis. ik ken de omgeving, weet de winkels zijn, welke bus/trein ik best neem, wat er in de buurt te doen is. ik voel me er veilig. meestal dan toch. ‘s nachts voel ik mij nooit veilig.
en ik vraag me af wat de toekomst zal brengen. zal ik in dit dorp blijven, een heel leven lang. studeren om te werken, werken om geld te verdienen, geld verdienen om te reizen, maar om daarna terug te werken en de kringloop te voltooien. ik vind het zo vreemd en toch zie ik het duizenden andere mensen doen. alsof ze de dagen naar hun pensioen aftellen. alsof ze oud willen worden?
18 is al beangstigend oud. nog beangstigender vind ik, is nadenken over mijn verleden. ik zal nooit terug jong zijn. een kind ben ik officieel niet meer - en zal ik ook nooit meer zijn. leren lezen, leren schrijven, al die eenmalige zaken, zijn voorbij. ze zijn aan mij voorbij gegaan. ik zou soms terug willen om ze vast te leggen. mijn geheugen staat me niet bij, het laat me in de steek. zo van die mooie, fijne momenten, alle herinneringen verloren.
maar wat wil ik dan juist?
geen idee.
of ik blijf een heel leven wonen waar ik ben opgegroeid. of ik zoek - en vind - een tweede thuis. ver van hier. en toch ook niet té ver. eentje waar ik, als ik het huis uitstap, verblind wordt door de rust die de natuur daar uitstraalt. eentje waar ik me thuis voel, veilig, gelukkig, waar ik mezelf kan zijn. met iemand waarbij ik mezelf kan zijn.
dus wie ik mag tegenkomen, ik hoop dat het lot mij gunstig is.
liefs,
Finding the beauty within the imperfections of lifemaandag, februari 4 personal 2 opmerkingen:
Ik lijd hier aan, denk ik. Absquatulate. To leave without saying goodbye. Ik verdwijn telkens. Bijna dagelijks. Ik verdwijn en met een beetje geluk zie je me nog terug. Met een klein beetje geluk. Die hersenen daarboven, die doen gekke dingen. Dingen die ik zelf amper onder controle heb, dingen die soms buiten mijn eigen wensen liggen. Hoe vaak ik wel niet, verdwijn, wegloop, wegga. En dat allemaal omdat het me telkens te veel wordt. Dat allemaal omdat dat kamertje daarboven niet veel aankan. Of omdat mijn perfectionisme zich rechtlijnig voortdoet in mijn hersenen, "we moéten zoveel mogelijk prikkels opnemen!!".
Ik verdwijn telkens en ik ben op zoek naar de oorzaken. Is het, omdat ik bang ben dat anderen mij in de steek laten, dat ik uit voorzorg zélf vertrek? Ik weet het niet, pff. Is het, omdat ik zo snel mogelijk in een vertrouwde omgeving wil zijn? Is het daarom, omdat ik de drukte wil ontsnappen, de rust wil gaan opzoeken, mezelf wil zijn, dat ik verdwijn? En hoe contradictorisch, laatst schreeuwde ik bijna om te kunnen verdwijnen. (Mijn hoofd dan toch. Schreeuwen. In het openbaar. Daar krijg ik kippenvel van.)
Zomaar verdwijnen zonder dag te zeggen. Mijn hart zegt ja, mijn hoofd nee.