Ik voer te veel druk op mezelf uit. Heb er echt genoeg van even, van deze wereld en de druk die er is om altijd de beste en de snelste en de tofste en de leukste te zijn en om altijd u best te (moeten) doen. Om niet even een stap terug te zetten, of meerdere zelfs. Soms lijkt er ook geen ruimte te zijn om te ontplooien en word ge achteruit geduwt tot ge klem zit, dat ge moet wachten tot ge bevrijd wordt en dan hopelijk en eindelijk uw vleugels voor een tweede keer kunt uitslaan. Maar tot nu toe zit ge vast, geklemd en dat weet ge. Ge weet het en dat maakt het soms nog moeilijker. Alsof ge binnen zit, en door het raam kunt kijken, de weilanden ziet, maar niet naar buiten moogt. Ook al weet ge dat gaan wandelen u deugd zou doen, ook al weet de persoon die u die vrijheid afpakt, dat ook. Tot dan zult ge binnen blijven en manieren zoeken om dan toch met uzelf en anderen om te leren gaan. Ookal is het enige wat ge wilt om alleen in de weilanden te gaan wandelen. Zelfs al zou het regenen.
